به نام خداوند جان و خرد

دوستان، همکاران، همراهان
و کاربران ارجمندِ محصولات «گروه نرم‌افزاری سازه»

با درود و سلام و عرض ادب؛

در آستانه‌ی دومین نوروزِ گرفتار در سیطره‌ی همه‌گیریِ ویروس کووید، درحالی‌که زندگی و حال و روزِ ایرانیان از جنبه‌های گوناگون، به‌ویژه از لحاظ اقتصادی و اجتماعی دستخوش فراز و نشیب‌ و تلاطم‌های ناخوشایند است، احتمالاً برخی از هم‌میهنان بر این باورند که دیگر جایی و محملی و دلِ خوشی برای شادمانی و تبریکِ سال نو نمانده است. به این گروه از هموطنان باید حق داد؛ تجربه‌های پیاپیِ ناکامی در امید بستن‌ها و خوش‌بینی‌ها، طبعاً دلسردکننده است و یأس‌آفرین.

در طول سالیان گذشته، ما نیز بارها شاهدِ نقش‌برآب شدنِ امیدها و فروریختنِ کاخِ آمالِ حرفه‌مندان در تقریباً همه‌ی اقشار جامعه بوده‌ایم.

اصلاً چرا راهِ دور برویم؟ سال ۱۳۹۸ که ما شعرِ «زنده باد امید»، سُروده‌ی سیدعلی صالحی را به‌عنوان پیام نوروزیِ «گروه نرم‌افزاری سازه» انتخاب کردیم، با همه‌گیریِ ادامه‌دارِ کرونا به پایان رسید و متعاقبِ آن، سال ۱۳۹۹ هم بدل شد به یکی از بدترین سال‌ها از لحاظ رکود اقتصادی، بی‌رونقی کسب‌وکار و کاهش توان خرید مردم ...
اما با همه‌ی این‌ها، بیایید بکوشیم از منظری دیگر هم به وضعیتِ امروزمان نگاهی بیندازیم؛ به قول معروف، با تغییر زاویه‌ی نگاهمان که چیزی از دست نمی‌دهیم ـ شاید اصلاً همین که گمان کنیم دیگر چیزی برای از دست دادن نداریم، برایمان به فرصت و نقطه‌ی قوت تبدیل شود.

بیایید سری به تاریخ بزنیم و خود را در برخی دوره‌ها و وضعیت‌ها تصور کنیم. برای مثال، فرض کنید در دوره‌ای به دنیا آمده بودیم که هنوز بی‌ثباتی‌ها و ناامنی‌ها و اوضاع بدِ پس از حمله‌ی مغولان، بر کشور و سرزمینمان مستولی بود ... یا فرض کنید در دوره‌ای که محمود افغان اصفهان را محاصره و سپس تصرف کرد، ساکنِ این شهر بودیم ... یا در بازه‌ی سال‌های ۱۲۹۶ تا ۱۲۹۸ خورشیدی (حدود ۱۰۳ سال پیش، همزمان با جنگ جهانی اول) در یکی از شهرها یا روستاهای ایرانِ عزیزمان، با قحطی بزرگ و تاریخیِ آن سال‌ها دست‌به‌گریبان بودیم، که ناشی از ورود ارتش‌های بیگانه و بی‌کفایتی حاکمان وقت بود.

بدیهی است که زندگی و حضور در هر کدام از این دوره‌ها و موقعیت‌ها، می‌تواند نقطه‌ی پایانِ همه‌ی آمال و آرزوها و امیدها باشد. اما می‌بینیم که در ادامه‌ی همه‌ی آن مصیبت‌ها و اوضاعِ فاجعه‌بار، این مردم هربار روزنه و راهی برای بهبود و نوزایی یافته‌اند؛ و اصلاً شاید پیام پنهانِ همه‌ی آیین‌های نیاکانی‌مان (مثل پاسداشت بهار و جشن نوروز و...) همین باشد که: هیچ زمستان و تیرگی و سرمایی، همیشگی نیست و همواره می‌توان به رویش و نوزایی و تجدید حیات امید داشت.

به عبارتِ دیگر، اگر نگهبانِ آتشِ امید در دل‌هایمان باشیم و نگذاریم که این آتش خاموش شود، به وقت و به هنگامش می‌توانیم از گرما و روشناییِ این آتش برای رویش و شکفتن، بهره‌مند شویم.
پس به پاسِ آن که نیاکان و پدرانمان چُنین آیین‌های الهام‌بخش و ژرفی برایمان به یادگار گذاشته‌اند، به رسم دیرین، فرارسیدن نوروز و نوبهار را از طرف خودم و همه‌ی همکارانم در «گروه نرم‌افزاری سازه» به شما عزیزان شادباش می‌گویم و از پروردگار توانا برای تک‌تک شما و خانواده‌های محترمتان تندرستی و سالی نیکو و خوشایند، آراسته به تجربه‌ی دلپذیرِ شکفتن آرزو می‌کنم.

در تعطیلات نوروز گروه نرم افزاری سازه تعطیل است اما دعوت می‌کنم از مطالب وبگاه iiiwe.com  که همچنان بی‌وقفه به‌روزرسانی خواهد شد و به‌ویژه از بسته‌های رسانه‌ای که از یکم فروردین هر روز ساعت ۹ بامداد بر روی وبگاه منتشر خواهند شد، دیدن بفرمایید.

سال نو مبارک!
محمدرضا جمشیدیان
بنیانگذار و مدیرعامل گروه نرم‌افزاری سازه